اما برعکس شده

بیشتر از هر وقت دیگه توجهمون به شکممون شده

سحر از ترس گرسنه نشدن تو طول روز تا جائیکه جا داریم شکم رو پر میکنیم ،‌

افطار هم برای جبران کم کاری شکم در طول روز تا خرخره پرش میکنیم ...از افطار تا سحر هم که کلی برای میان وعده وقت میزاریم ...بماند که این عملیات تو مهمونیها با انرژی مضاعفی انجام میشه

این از ساعاتی که مجاز به خوردنیم ...

ساعتهایی از طول روز هم که نمی تونیم بخوریم ،‌فکرمون همش در حال خوردنه

هی یادمون از گرسنگی و مشقتی که میکشیم می افته

هی به ساعت نگاه میکنیم که کی افطار میشه

هی می خوایم سر خدا واسه این چند ساعت منت بزاریم

اونهایی هم که زحمت آشپزی به دوششونه تمام دغدغه شون اینه که حالا چی واسه سحر و افطار درست کنم

یه کم حداقل این یه ماه رو از این فضای شکمی بیایم بیرون

دغدغه مون رو ،‌ روی شکممون متمرکز نکنیم

واقعا هدف از روزه داری اینه

یا این که به این بینش برسیم که حق رو رعایت کنیم

حق خودمون و خدا و مخلوقات خدا رو

و اینکه تحت فرمان شکم نباشیم

تحت فرمان حق باشیم

حیفه این یه ماه بگذره و ما هنوز تو لاک خودمون باشیم و جوانه نزده باشیم